ஏம்ப்பா, என்ன வேலை பாக்குறவே? துரத்தும் IT தலைவலி

வினோத், இன்றைய தேதியில் வெளியில் பெருமையாக சொல்லிக் கொள்ளும்படியான வேலை எதுவும் பார்க்கவில்லை. இவனாக கர்வப்பட்டு சொன்ன காலம் எல்லாம் மலையேறி விட்டது. யாராவது கேட்டாலும், ஏதாவது சொல்லி சமாளித்து விடுவான்.

ஏதாவது தூரத்து சொந்தங்கள், கண்ணாடியைத் தூக்கிவிட்டுக் கொண்டு, "ஏம்ப்பா, என்ன வேலை பாக்குறவே?" என்று கேட்டால், வேறு வழியின்றி "சாஃப்ட்வேர் கம்பெனியிலே HR Manager ஆக இருக்கிறேன்" என்பான். இதற்கு அப்புறம் என்ன நடக்கும் என்று யாருக்கும் சொல்லித் தெரிய வேண்டியதில்லை. அதற்கு அந்த பெரியவர்களின் பரிகாசம், "என்னவே, பெரிய வேலை. எல்லாதையும் சேக்குறது மாதிரி சேத்துபுட்டு, நீயே ஒரு நாள் கழுத்த புடிச்சி வெளிய தள்ளுவே. இதெல்லாம் ஒரு வேலையா? எல்லாதுடைய வயித்தெரிச்சலையும், சாபத்தையும் வாங்கி நாம கஞ்சி குடிக்கணுமா? எல்லாதையும் உன்ன மாதிரி HR ஆளுங்க தூக்குறீங்க. ஆனா உங்கள மாதிரி HR ஆளுங்கள மட்டும் தூக்க மாட்டேங்குறாளே, ஏன்?? நீயே வேலைய விட்டுடுவே. ஊருபக்கம் வந்து விவசாயம் பாரு" என்ற ரேஞ்ச்சில் தொடரும். இதையும் கல்யாண மண்டப்த்திலோ, உறவினர்களின் வீட்டிலோ எல்லா சொந்தக்காரர்களின் முன்னாலும் கேட்டு தொலைந்து விடுவார்கள். மானம் போகும். வினோத்துக்கு இதெல்லாம கடந்த ஆறு மாதமாக பழகி விட்டது. அவன் காதல் மனைவி தான் அவனுக்கு பெரும் ஆதரவாகவும் ஆறுதலாகவும் இருப்பாள்.

வழக்கம்போல் ஆஃபிஸில் இந்த வாரமும் லிஸ்ட் ரெடி பண்ணிக் கொண்டிருந்தார்கள். முதன் முதலில் சிலரை இவன் பேசி துரத்தியபின் இரவு முழுவதும் தூக்கமே வரவில்லை. மிகவும் குற்ற உணர்ச்சியுடன் depressed ஆக இருந்தான். நாளாக நாளாக அவன் இதயமும் இறுகி போய், பழக்கப்பட்டு விட்டது. போன வாரம் மட்டும் ஒரே நாளில் 150 பேருக்கு Pink Slip ல் Sign பண்ணினான். இந்த வாரம் 20 பேர் மட்டுமே. லிஸ்டில் ஒவ்வொரு பெயராக பார்த்தான். ரவி, ஸ்ரீதர் என ஒவ்வொருவருக்கும் கால் பண்ண வரச் சொல்லி, பேப்பரில் கையெழுத்து வாங்கிவிட்டு, அப்பொழுதே ஆக்சஸ் கார்டையும் பிடுங்கிவிட்டு வீட்டுக்கு அனுப்பிவிட்டான்.

அவர்கள் தொங்கி போன முகத்தோடு, அடுத்து என்ன செய்வது? என தெரியாமல் நிர்க்கதியாய், நிராதரவாய் நிற்கும்போது, "இதெல்லாம் ஒரு பிழைப்பா?" என்று அவனே நினைத்துக் கொள்வான். சில பெண்களெல்லாம், அழுது ஆர்ப்பாட்டம் செய்து "போக மாட்டேன்" என்று அடம்பிடிக்கும்போது செக்யூரிட்டி மூலம் அனுப்பி வைத்த சோக வரலாறு எல்லாம் உண்டு. கைதிகளுக்கு தூக்கு தண்டனை நிறைவேற்றப்படும் வேளையில் அங்கு நிற்கும் சிறை அதிகாரிகளை நினைத்து, இவன் ஓரளவுக்கு நிம்மதியடைவான். அவர்களோடு கம்பேர் பண்ணும்போது, "நான் ஒன்றும் அவ்வளவு கொடிய வேலை செய்யவில்லை" என்று சமாதானப்பட்டுக் கொள்வான்.

கடைசியாக நித்யா, இதற்கு முன்னால் இவள் வேலை செய்த ப்ராஜெக்ட்டில் டீம் லீடாக இருந்தவள். அதே டீமுக்கு இவன் HR Incharge ஆக இருந்தான், ஒரு காலத்தில். நல்ல பழக்கம். இவளிடம் எப்படி சொல்வது என்று ஒரு நிமிடம் அவனுக்கு தெரியவில்லை. ஒரு வழியாக தயங்கி தயங்கி அவளை அழைத்து, விஷயத்தை சொன்னான்.
"I'm Sorry to tell you. You're fired. Please understand I'm helpless", என்றான்.

நித்யா, "I want to know the solid reasons for being fired. This was my last time score card and appraisal ratings" என்று ஃபைலைக் கொடுத்து கேள்வி கேட்டாள்.

அதற்கு வினோத், இத்துப்போன டேப் ரிக்கார்டர் போல எல்லாரிடமும் சொன்ன அதே காரணத்தை, "This is the Management decision and since our this quarter revenue is not enough to manage the non-billable resources" 250 ஆவது முறையாக இவளிடமும் சொல்லி, PinkSlip ஐக் கொடுத்துவிட்டான். நித்யா, பொறுமையாக தன்னுடைய தலைவிதியை நொந்து கொண்டு வெளியேறினாள்.

ஒரு வழியாக எல்லாத்தையும் முடித்துவிட்டு, ரிலாக்ஸ்டாக வீட்டுக்கு வந்தான். காலிங்பெல் அடித்தான். அடித்தான். மூன்றாவது முறை பலமாக அடித்தான். வினோத்தின் அம்மா வந்து கதவை திறந்தாள். "தூங்கிட்டீங்களா? அவளும் தூங்கிட்டாளா?" என்றான். "இல்லடா, கிச்சன்ல இருந்தேன். சாப்பிட்டீயா?" என்றாள் வினோத் அம்மா. "இல்லம்மா. எடுத்துவைங்க வரேன்." என்று சொல்லிவிட்டு முகம் கழுவி விட்டு, உடை மாற்றி வந்தான்.
"அவள் சாப்பிட்டாளா?" என்று கேட்டான். "இல்லடா, தலை வலிக்குதுன்னு சொல்லி அப்பவே படுத்தா, கூப்பிடு" என்று தட்டில் இட்லி வைத்தாள். வினோத் சத்தமாக, "நித்யா, நித்யா, வா சாப்பிடலாம்"

**************************